Door Lieve Hehenkamp, bewoner van Tuindorp Oost
Daar zat ik dan, een jaar geleden, op mijn eerste uitje met de ouderen. Gelokt door de combinatie van thee en taart. Ik zat op een iets te harde stoel, met onrust in mijn hele lijf. Alleen mijn vingertoppen lieten echter de onrust zien, druk tikkend op mijn bovenbeen. Ik ben anders, in hun ogen jong. Wat zouden ze denken van mij, die lange meid, met die hoge hakken? Hoe gaan we in hemelsnaam die verbinding vinden? Niet de thee of taart (al was die belachelijk lekker), maar het ontmoeten van Ansje, aan het einde van dit uitje, vormde gelijk het begin van het antwoord op die vraag.
Ansje is een oudere bewoonster van Tuindorp Oost, achterin de 80, van klein statuur, met een scherpe blik. Gedurende het gesprek leer ik al snel dat haar man drie weken daarvoor was overleden. Ik schrik en mijn mond schiet even op slot. Ik mompel dan ‘wat erg’ en het gesprek gaat gelukkig daarna weer door. Uiteindelijk loop ik met Ansje mee terug naar ‘ons’ huis en ze vraagt me nog even binnen. ‘Kom, dan laat ik je wat foto’s zien.’ Een half uur later sta ik verrijkt maar ook wat verdrietiger weer buiten. Wat een indruk kan een simpele middag dan achterlaten.
Deze ontmoeting was de start van een voor mij (toch) onverwacht leuk en waardevol contact. Korte tijd na het uitje ga ik langs bij Ansje, benieuwd naar hoe het met haar gaat. Ze vraagt me binnen en al snel kletsen we gezellig aan het raam, de zon zachtjes binnen schijnend op ons beiden. Vele ontmoetingen volgen waarbij ik leer dat ik niet bang hoef te zijn om anders te zijn. We hebben gesprekken over bijvoorbeeld het geloof, legpuzzels, abortus, beschuiten (‘Bolletje natuurlijk’), eenzaamheid, familie, televisieprogramma’s en reizen.
Maar… één van de favoriete gespreksonderwerpen van mij en Ansje is toch wel de liefde, in al zijn vormen. Bij Ansje gaat het voornamelijk over haar familie en haar overleden man en hun prachtige leven samen, bij mij over mijn datingperikelen. Vandaag was ik weer bij Ansje, en ik maakte op gegeven moment aanstalten om weg te gaan. ‘O moet je weg?’. ‘Ja er komt iemand eten, en ik moet nog koken.’ Een korte pauze. Dan zegt Ansje, met een kleine glimlach: ‘Spannend?’. Ik grijns terug en knik. Vertel dat ik toch wel zenuwachtig ben, dat ik wel wil dat het lekker is. Een grotere glimlach dit keer. ‘Lieve; met liefde erbij is alles lekker. En gewoon jezelf zijn.’ Kort na deze woorden ga ik weg en bij het weggaan hoor ik net voordat ik de deur dichtdoe nog een zachtjes ‘En niet nerveus zijn hè?’. Ik doe de deur dicht met weer diezelfde grijns en een mengelmoes van emoties. Echt niks mis met anders zijn, hier in Tuindorp Oost. Ansje, dankjewel hè?