Door Wim Kok, bewoner van De Saffier
Op 1 april 2016 was het zover: ik had voor mijn afstuderen snel nog even mijn hok in het studentencomplex ‘De Sterren’ ingeruild voor een bejaardenwoning aan de Saffierlaan. De eerste stap naar een burgerlijk bestaan was gezet. Ik vind verhuizen altijd wel een beetje spannend. Naast dat het veel gedoe is mijn studenteninboedel te verplaatsen, kost het toch ook altijd weer energie om te integreren en je een beetje thuis te voelen. Mijn verhuizing naar De Saffier vormde daar geen uitzondering op.
Ik wist een soort van waar ik aan begon, maar toen ik voor het eerst het complex binnenkwam voelde het toch nog een beetje onwennig. De rammelende en piepende stadsbarrels waren ineens ingeruild tegen soepel lopende rollators. Brakke studenten waren ingeruild voor lief lachende opa’s en oma’s.
Toch waren niet alle bewoners even blij met onze komst. Zeer begrijpelijk ook, want wij kwamen ter opvulling van oude bekenden. Daarnaast moesten er nog wat vooroordelen worden weggepoetst omdat men bang was voor overlast door ‘de studenten’. Al met al: er was nog even wat overtuigingskracht nodig om te laten zien dat wij een toegevoegde waarde zouden vormen in het complex.
Voor mij persoonlijk was de volgende gebeurtenis hier een mooi keerpunt in. Het was 17 april 2016. Ik zat in mijn studio geconcentreerd te studeren, toen ik buiten opeens iemand hoorde roepen: “MENEER, U KOMT NU TERUG!”. Toen ik naar buiten keek zag ik nog net een fit uitziende oude meneer in een versnelde pas in een steeg verdwijnen. Hij werd achtervolgd door een verpleegster, die overduidelijk in paniek was. Ik bedacht me geen moment, pakte mijn jas en sprintte van de 4e verdieping naar beneden.
Een paar straten verderop kwam ik de verpleegster tegen. Ze vertelde dat de oude meneer een demente patiënt was van de gesloten afdeling. Hij was tijdens het luchten in de tuin ontsnapt en hij had haar aangevallen. Ze durfde daarom verder geen actie meer te ondernemen, terwijl de man vrij door de buurt heen liep.
Na een paar straten afgespeurd te hebben vond ik de man. En nu? De meneer zag er flink verstrooid uit en liep nog steeds in een versnelde pas over zijn schouder te kijken alsof hij op de vlucht was. Moest ik hem aanspreken? Ik had zo’n vermoeden dat de man niet vrijwillig met mij mee zou lopen naar de Saffierlaan. Ik besloot daarom de politie te bellen en zo onopvallend mogelijk de achtervolging in te zetten. Ter hoogte van het Goylaan kwam de politie eraan gereden. Toen we aan de man vroegen waar hij naartoe onderweg was zei hij: “Gewoon, ik was onderweg naar huis”.
Het verhaal ging snel in de rondte op De Saffier en ik werd door een aantal oude bewoners opeens heel vrolijk begroet. Ik voelde me meteen al een beetje meer thuis!