Vorige winter zijn een paar vriendinnen en ik een breiclubje begonnen om heel hip een zelfgemaakte sjaal te kunnen dragen. Toen ik afgelopen zomer in De Saffier kwam wonen leek het me leuk om in de winter op een van deze brei-avonden ook oudere bewoners van De Saffier uit te nodigen.
Op een van de laatste mooie dagen in het najaar zag ik mijn kans: Op een bankje in de zon voor de hoofdingang zat Mevrouw (ik ben haar naam vergeten) druk in de weer met een breiwerkje. Ik raakte met haar in gesprek en nadat ze uitgebreid haar zeer vakkundige breiwerk aan me had uitgelegd vroeg ik haar om later die week op een avond in mijn studio te komen breien.
Op de desbetreffende avond waren drie vriendinnen aanwezig en ben ik Mevrouw op haar kamer gaan ophalen. Ik had gezorgd voor koekjes en thee, maar ik drink alleen van die kruidenthee, geen earl grey, en Mevrouw vond het allemaal maar te zoet, die rare smaakjes.
Na deze iets wat stroeve opening kwam Mevrouw al snel in haar element. Ze legde met veel bevlogenheid haar breiproject uit en toen bleek dat een van mijn vriendinnen nog moest leren breien zette ze met geduld een eerste paar steken op de breipen. Mijn vriendinnen kletsten er vrolijk op los terwijl ik met Mevrouw een plan bedacht om van de wol die ik had een trui te gaan breien.
Toen kwam na een uurtje het mooiste moment: Mevrouw inspecteerde de eerste voorzichtige steken die de lerende vriendin had gebreid, deze bleken alleen niet in de smaak te vallen, “Nah, dit kun je afschrijven!” En rats! Daar werd dit harde werk zo van de naald geschoven. Leren breien gaat niet over rozen..
Ik vond Mevrouw een fantastisch eerlijk en direct mens en heb hard om haar moeten lachen, de desbetreffende vriendin kijkt misschien met iets gemengdere gevoelens op de avond terug.
Helaas is het na die ene keer niet meer gelukt om nog een keer af te spreken.
Verhaal door: Elianne Brants